περί ελαττωμάτων ο λόγος

Κλήθηκα να πω για τα ελαττώματά μου,από τον εξαφανισμένο για καιρό Αντώνη . Όχι ότι είναι πολλά, αλλά δεν είναι και λίγα! Θα σας αναφέρω μερικά από αυτά και είμαι σίγουρη ότι όσοι με γνωρίζουν καλά και διαβάσουν τα παρακάτω, θα χαμογελάσουν. Γλυκά ή πικρά δεν ξέρω, πάντως σίγουρα ένα χαμογελάκι θα σκάσει στο χειλάκι τους.

Πάμε λοιπόν. Πρώτο, βασικότερο και πιο μεγάλο είναι ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Δεν το δέχομαι. Πώς λέμε ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο; Ε λοιπόν εγώ το πιστεύω και λέω πως τα διαβολάκια υπάρχουν μόνο στα cartoons. Εμπιστεύομαι τους πάντες, ανοίγομαι σαν ανοιχτό βιβλίο και τους λέω τι μου συμβαίνει, τι αισθάνομαι, λες και ο απέναντί μου είναι κολλητός από το στρατό και δεν πρόκειται να εκμεταλλευτεί αυτό που θα μάθει για εμένα. Την έχω πατήσει πολλές φορές και ενώ στην αρχή νευριάζω και λέω ότι θα αλλάξω, όταν πλέον ηρεμώ, ψάχνω να βρω δικαιολογίες για την πράξη του καθενός και τον συγχωρώ. Τώρα τελευταία νομίζω ότι έχω κάνει κάποια βήματα βελτίωσης, αλλά και πάλι δεν ορκίζομαι.

Δεύτερο ελάττωμα. Ενώ όποτε βρίσκομαι σε μία παρέα κάνω τα πάντα για να περνάνε όλοι καλά, κοινώς είμαι ο καραγκιόζης της ομήγυρης, υπάρχουν πολλές φορές που στο άκουσμα ενός τραγουδιού θα μελαγχολήσω τόσο πολύ, ώστε δε θα θέλω να δω άνθρωπο. Και το πιο τραγικό απ’ όλα είναι, ότι κάθε φορά που είμαι πεσμένη ψυχολογικά, το απολαμβάνω, το χαίρομαι…. Τόσο μαζόχα!

 Κλαίω μέχρι να πεις σκουληκαντεροφαντασματάκι. (Δικής μου επινόησης η λέξη). Δε χρειάζεται να έχω σκεφτεί κάτι το τραγικό και να κλάψω. Αρκεί να δω ένα σκυλάκι χτυπημένο στο δρόμο ή μία ταινία στην τηλεόραση ή να σκεφτώ τα μαθητικά τα χρόνια (εκείνα που κανείς δεν τα αλλάζει με τίποτα). Έτσι απλά, ανοίγει η κάνουλα και κλάααααααμα η κυρία.

  Είμαι πολύ ρομαντική… και ναι, είναι ελάττωμα αυτό. Χαζεύω με τα κύματα της θάλασσας, χαζεύω με το φεγγάρι, χαζεύω με τ’ αστέρια, χαζεύω με τα σύννεφα, με τη βροχή, με το ηλιοβασίλεμα… γενικώς μέσα στη χαζομάρα είμαι. Μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες και να βλέπω χαζορομαντικές κομεντί, που μιλάνε για την τέλεια αγάπη και αγωνιώ μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που ο πρωταγωνιστής επιτέλους θα αγγίξει τα χείλη της πρωταγωνίστριας και θα της δώσει το πρώτο τους φιλί. Το τι καζούρα τρώω από την παρέα μου, δε φαντάζεστε!

Είμαι τρομερά ανυπόμονη. Αν ας πούμε έχω κανονίσει κάτι το οποίο θέλω πολύ, δεν ησυχάζω μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο και κάθομαι να πλάθω με το μυαλό μου σενάρια για το τι θα γίνει εκεί, πώς με ποιο τρόπο κλπ κλπ. Με το μόνο που είμαι λίγο προληπτική και μου κάνει τρομερή εντύπωση που απέκτησα έτσι ξαφνικά προκαταλήψεις είναι τώρα, που πρέπει να περιμένω άλλους επτά μήνες για να συναντήσω επιτέλους αυτό το πλασματάκι που μεγαλώνει μέσα μου. Δε γράφω άλλα…. Έφτασα στο παιδάκι μου και συγκινήθηκα πάλι!!!

Νομίζω ότι όσοι κάνατε τον κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ καταλάβατε το πόσο ανισόρροπο πλάσμα είμαι!!! Καλό σαββατοκύριακο σε όλους, χαρούμενο και τρελιάρικο…. Πιείτε κάτι και για εμένα που δεν κάνει!!!